Na 2 jaar doorschuiven was het eindelijk zo ver. We mochten weer!

Op vrijdagmiddag rond 17.00 uur verzamelden zich een aantal liefhebbers voor de eerste stap van het WTC jeugdkamp. De heenreis!
Bepakt en bezakt, dikke koffers, grote tassen werden allemaal in de bus gezet. Een vinkje op Ayan’s formulier, een laatste kus en knuffel voor de ouders. Nog een laatste fietscheck, nog een keer diep ademhalen, nog één keer zwaaien en daar vertrokken 3 dappere pelotonnetjes. Ieder voor zijn eigen route naar Austerlitz. De wat jongere jeugdleden zo’n 37km, de ouderen tegen de 60km. Eenmaal aangekomen, kamer opzoeken, bedden veroveren, spullen netjes ergens neersmijten of gelijk maar je koffer helemaal omkeren (dames!) (weet je in ieder geval, waar je niet naar je spullen hoeft te zoeken). Afijn, tijd voor een soepje en broodje knakworst om weer op krachten te komen, want het was al weer bijna speurtocht-tijd. Een speurtocht met bijzondere vragen deze keer, waar de vraag ‘Welk plaatje is de Big Mac?, duidelijk beter werd beantwoord dan ‘Hoe heet ons clubhuis?’... Hmmmm. Gelukkig kwam iedereen weer veilig terug uit de Austerlitze bossen en had ook iedereen uiteindelijk alle vragen gevonden. Er leek wat sabotage in het spel te zijn (groep 3) of een zeer plaatselijke windvlaag had sommige pijlen toch behoorlijk van richting doen veranderen, maar dat verhinderde niet dat groep 4 (o.l.v. Harry) er met de hoofdprijs vandoor ging. Daarna was het tijd om te gaan slapen, oftewel om naar de slaapkamers te gaan en daar nog meer herrie te gaan maken dan de hele dag bij elkaar… het bleef lang nog onrustig zeg maar.

Middelste groep - klaar voor vertrek

Oudste groep - klaar voor vertrek

Jongste groep - klaar voor vertrek!

Om toch maar het maximale uit het kamp te halen besloot het meeste spul omstreeks 6 uur dat er wel genoeg geslapen was en deel 2 van het avontuur al kon beginnen. Nabij 7 uur was er dan ook eindelijk toestemming veroverd van de leiding om het pand te verlaten en kon de jeugd verder gaan met huttenbouw, tafeltennis en een potje voetbal. Door het heerlijke vroege opstaan, lagen we prima voor op schema….. 8 uur al ontbijten en rond 9 op de fiets voor het eerste rondje door de omgeving. Ook hier de jongere groep een wat kleinere ronde dan de oudere groepen, maar iedereen kon een lekker rondje trappen. Jongste groep over vliegbasis Soesterberg, middelste groep langs de Uilentoren, oudste groep een mooie route over de Utrechtse heuvelrug. Sommige hadden er daarna nog niet genoeg van…. En vroegen om een bonusrondje, dat werd uiteraard ingepast in het programma. Dus uiteindelijk een iets latere lunch en toen was het even chill-tijd, maar niet voor lang natuurlijk. De meesten zagen er al tegen op, nergens voor de nodig natuurlijk, want het was obstacle-run-tijd. Onder leiding van trainer Bernie, ja zie die maar is bij te houden, werd een creatief parkoers door het bos afgelegd, waar op, onder, door of om elke omgewaaide stronk, tak of boom moest worden geklommen, gesprongen, gekropen. Als vanzelf ging het run-gedeelte over in een zit/lig activiteit met de meest recente, state-of-the-art core stability oefeningen. Dus alle niet-wielrenspieren ook maar is getraind.

Obstacle-run

Opdrukken!

Daarna moest iedereen wel even bijkomen natuurlijk…. Maar niet te lang…. Want het was al weer tijd voor een voetbaltoernooitje. 3 teams werden samengesteld, waar toch, ondanks dat ze enorm goed kunnen fietsen, er voor sommigen ook wel carrièremogelijkheden zijn in andere sporten. Zou zeggen; je vergeet Frenkie, als je Loek ziet scoren en met Manou in de verdediging zegt de naam Virgil je ook niets meer. Dat team had in het begin wel wat strubbelingen, maar kon de finale gewoon niet verliezen en werd zeer terecht kampioen.

Manou en één van haar kenmerkende verdedigende acties.

Ondertussen werden er in het mooie Nijverdal de echte kampioenschappen verreden, klik hier voor meer info. En werd in het zeker niet minder mooie Austerlitz begonnen aan de BBQ voorbereidingen. Zodat we zelf wat konden knagen en de NK-gangers die gedurende de avond kwamen binnendruppelen ook van een smakelijke hamburger/spies/biefstuk konden voorzien. Na heerlijk gegeten te hebben werd het stoelendanstijd. En als je bij zo’n tijd denkt aan iets vrolijks en onschuldigs… iets ter ontspanning na het eten… iets waar mensen elkaar wat gunnen… nou dan heb je nog nooit een stoelendans bij de WTC jeugd gezien. Denk aan een dringend wielerpeloton, zich voorbereidend op de sprint, 3 km voor de finish op Champs-Élysées. Denk aan de nieuwste iPhone en een Apple filiaal die 40% korting geeft en net de deuren open doet. En dan 3x erger. Er werd geknokt om elke meter, om elke centimeter. En na de hevige strijd kon er gelukkig altijd weer gelachen worden.

Lekker BBQen!

Spannende strijd!

Daarna… was het stoeltjes aan de kant en voetjes van de vloer…. Ja ja.. de disco was begonnen. Met name de mannen zochten even de koelte op… maar onze WTC jeugddames gingen behoorlijk te keer. Met de energie die daar ingestoken werd of vrij kwam, kan je een gemiddelde stad minstens een maand van warmte voorzien. Ondanks het gebrek aan mannen op de vloer, toch dikke pret. Na al het hossen en beuken, of uh dansen, was het tijd voor een wat rustiger evenement. Het spel weerwolven werd vakkundig uitgelegd door Jochem Marieke en zeker heel goed begeleidt door Marieke. Het gaat wat ver om hier hele spel uit de doeken te doen, maar in de gemiddelde misdaadserie zijn er minder slachtoffers volgens mij. Lang verhaal kort; goede pret en iedereen heeft het uiteindelijk toch overleefd.

Zoals altijd kwam er vervolgens ook aan deze dag een eind. Je zag de kinderen eigenlijk al wat smekend kijken… mogen we nu eindelijk… we zijn moe, we willen rusten, nou ja… niet dus. We stuurden het spul naar bed, maar het was zeg maar niet gelijk stil. Op de door de leiding geconfisqueerde telefoons werden creatieve oplossingen gevonden om toch te kunnen communiceren. Tussen de verschillende groepen zagen we; gebaren, lichtsignalen met spiegel, kralen en fietslampjes, dacht ook nog wat rooksignalen … ho ho .. paniek.. opeens waren de dames ontsnapt via het raam, gelukkig teruggevonden bij het raam van de jongens, rondvliegende bidons, langdurig gebruikte deosprays en diverse andere luchtjes. Laten we het maar van de positieve kant bekijken; doordat we wat later gingen slapen…. Werden we gelukkig me z’n allen ook pas om half 8 wakker. Voelde als heerlijk uitslapen in vergelijking met de eerste ochtend.

Dus ja, dag 3. De laatste dag alweer. Ontbijten, omkleden, opruimen en op naar de klimtijdrit. Na wat strubbelingen (Bernie legde op zeer overtuigende wijze uit hoe je niet over een drempel moet sturen) kwamen we bij het klimparkoers. Een goede verkenning en daarna voor het echie. De meesten hadden er nog zin in en gaven alles wat ze hadden en wisten een mooie tijd neer te zetten met Evert als mooie winnaar. Daarna weer terug, laatste keer samen lunchen, laatste dingen opruimen en weer in 3 groepen richting Woerden. Wederom mooie tochten, sommigen langs het kasteel in Haarzuilens, anderen pakten gewoon een ijsje onderweg en toen uiteindelijk het weerzien. Onder luid gejoel, gejuich en geklap werden de sportieve kids binnengehaald, waar welverdiende pannenkoeken klaar stonden. Heerlijk.
Top kamp. Bedankt aan iedereen die geholpen heeft en bedankt kids dat jullie er ook zo’n feestje van gemaakt hebben!

Groepsfoto voor het kampverblijf

Op naar de tijdrit.

Ayan zorgt voor een lekkere koek en drankje na de zware klimtijdrit!

Terugreis, op naar de pannenkoeken!